...ฉันเป็นดั่งเมฆมืดมน.... ที่สร้างฝนพร่างพรมบนฟ้า อาจดูไม่สวยพราวงามตา แต่ทว่ามีฉันก็ค่ามากมาย ........................................... ..ทุกสิ่งล้วนมีค่าสร้างสรรค์.. ขึ้นอยู่ว่าใคร...จะให้มันมีความหมาย อาจจะดีกับเธอ..แต่อีกหลายคนร้าวรอนใจ ฉันไม่อยากทำร้ายใคร................ .........โดยไม่ตั้งใจอีกแล้วนะเธอ ......................................... ....รัก-ไม่รักก็อยากให้บอก... ฉันเข้าใจอยู่หรอกที่เธอชอบ..พลั้งเเผลอ ไม่ได้รัก..แต่บางครั้งยังอยู่กับฝันละเมอ อาจพูดไปแบบเผลอๆ..ว่าเธอรักกัน.. ............................................ ...อาจจะมีบ้างก็แค่..หวั่นไหว.... แต่คงทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น เพราะฉันไม่ใช่ตัวแปรที่สำคัญ ที่อยู่กับฉันทุกวัน..แค่รอวันจะจากไป.. ................................................ ....ฉันไม่อยากทำร้ายอีกคน... ที่เขาทน..รอคอยคำตอบจากฉัน.. รู้ดีว่าเจ็บปวดแค่ไหนที่รอ..คนไม่รักกัน ไม่อยากให้คนนั้น ที่รักฉัน..ต้องเสียใจ.. .......................................................... ..แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิด... ที่ปกปิดเรื่องระหว่างเธอกับฉัน พึงรู้ว่าเธอคนนั้น..อยู่ในอารมณ์เดียวกัน ที่เฝ้ารออยู่ทุกวันแค่ฝัน..เธอกับฉัน.. .......ต่างคนต่างไม่จริงใจ......... .............................................................. .......น่าสงสารคนที่เราให้รอ แต่ก็ปล่อยเธอไปไม่ได้ กลัวอีกคนทิ้งแล้วต้องเสียใจ ฉันคงสบายใจหากมีใครปลอบโยน ขอโทษที่เห็นแก่ตัวเกินไป แล้วฉันจะทดแทนคืนมาให้ในไม่ช้า รออีกหน่อยละกันนะ
4 กันยายน 2545 20:11 น. - comment id 73165
ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่เขียนกลอนนี้ ในช่องแสดงความคิดเห็นของน้องแก้ว ก็ขอแสดงความคิดเห็นบ้างนะ กลอนเพราะดีนะ อ่านแล้วเศร้า สงสารผู้หญิงมากกว่านะคะ ส่วนคุณน่ะเข้าข่ายคนหลายใจนะ
5 กันยายน 2545 13:07 น. - comment id 73393
ออ....เขียนเล่นตอนเปิดเวป เดี๋ยวจะเอาไปเกลาไหมนะ เพราะยังมีข้อผิดพลาดอีก