ตะวันรอนอ่อนสีที่ขอบฟ้า เมฆาลอยละลิ่วปลิวเป็นคลื่น หมู่วิหคผกผินบินกลับคืน สู่รังนอนฟอนฟืนคืนคบไม้ แสงสลัวมัวพร่าเวลาค่ำ เหมือนจะซ้ำย้ำเตือนแล้วเลือนหาย น้ำใจเจ้าเผาใจพี่ชีวีวาย เจียนจะตายมลายแล้วเจ้าแก้วตา ไหนว่ารักสมัครมั่นนิรันดร์เล่า แล้วไยเจ้าลืมพี่ที่ห่วงหา คำสาบานพาลหลีกฉีกสัญญา พสุธาฟ้าเห็นเป็นพยาน หรือสิ้นรักหักสวาทแล้วชาตินี้ จึงหลีกหนีพี่ไปไม่สงสาร เจ้ารู้ไหมใครรอทรมาน หรือต้องผลาญชีพเซ่นจึงเห็นใจ