ฝนพรำฉ่ำเย็นกระเซ็นสาย หวนให้ใจจิตคิดถึง รอยกอดรอยเก่าเฝ้าคะนึง รอยรักรอยซึ้งริมบึงบัว คิดถึงไออุ่นอกเจ้า เคยเคลียเคยเคล้าเย้ายั่ว หลงกลิ่นกายเจ้าเมามัว หัวใจสั่นระรัวระริกไหว นวลเนื้อเคยแนบแอบชิด ทั้งจริตร้อยเล่มเกวียนใหญ่ โอษฐ์เอื้อนออเซาะเสนาะใจ ดุจพระพายโหมพระเพลิงระเริงรมณ์ ตราตรึงถึงรักที่ถ่ายทอด จากอ้อมกอดสู่หัวใจให้สุขสม ใจสู่ใจกายสู่กายได้ชื่นชม เหมือนดั่งจมรสสวาทเป็นทาสเธอ