นิราศจากอุบลฯ ตอน 1
อนันต์
สุดอาลัยจำใจพรากไปจากเจ้า
ต่อแต่นี้จะไม่อยู่เป็นคู่เรา
พี่แสนเศร้าเมื่อต้องร้างจากกันไป
พี่จะต้องไปศึกษาหาความรู้
ดังคำผู้ชี้ทางให้พี่ฝัน
อนาคตสองเราเห็นเป็นสำคัญ
จึงเป็นวันที่พี่ไปสุรชัยฯ
ในเดือนเก้าพี่ก็ก้าวเพื่อหวังสุข
พี่กลับทุกข์ไม่สุขช่างสงสัย
ในศุกร์นี้ศุกร์หน้าที่พี่ไป
ขอฤทัยเจ้าอย่าได้ผันแปร
พี่เดินออกจากห้องสี่สามห้า
พี่แลแลมองหาน้องดวงแข
คิดถึงงานครั้งเก่าเกษตรแฟร์
ได้แค่เพียงเห็นหน้าก็ชื่นใจ
ลงบันไดใจก็เจ็บแปลกแปลกนัก
หรือว่าอกพี่จะหักแต่ไฉน
จากกันแค่ช่วงเวลาก็เศร้าใจ
หรือเพราะรักที่ให้ไปในใจนาง
ออกจากตึกประชานาถอันแสนเศร้า
ใจพี่เฝ้าคิดถึงนางมิได้ห่าง
เดินทางผ่านโรงอาหารไปตามทาง
แลดูว่างเปล่าเปลี่ยวเหี่ยวหัวใจ
พี่เลี้ยวขวาหน้าพี่แลเห็นศาลพ่อ
พี่ก้มลงขอถามตามสงสัย
ว่าทำไมพี่กับน้องต้องจากไกล
ถ้าพ่อให้ใกล้กันก็คงดี