เธอเปลี่ยนคืนวัน
นาฬิกาหัดเดิน
ก้อนเมฆขาวลอยไปในฟ้ากว้าง
ดูเคว้งคว้างล่องลอยไปไร้จุดหมาย
คงเหมือนฉัน..เคยเดินเดี่ยว..อย่างเดียวดาย
เหน็บหนาวที่..ข้างกาย..ไร้เงาคน
จบแล้ว..วันเหงา..วันไหวหวั่น
เมื่อเธอก้าวมาในใจฉัน..ลบวันสับสน
ไม่ต้องการอะไรแต่งเติม เพียงแค่มีเราสองคน
นั่งเคียงข้างกันไม่ต้องสน..คนผ่านมา
เธอเกาะกุมมือเบาๆเท่านั้น
เหมือนหยุดคืนวันด้วยการโอบกอดฉันเข้าหา
สายลมอ่อนๆพัดผ่าน ได้ยินแว่วๆที่เธอพูดมา
คลับคล้ายคลับคลา..เธอกระซิบว่า..รักหมดใจ
ได้ยินเสียงเธอเพียงแผ่ว
ใยช่างกังวานแว่วให้หวั่นไหว
เสียงกระซิบเบา แต่หวานจนจับใจ
เหมือนขับกล่อมเพลงรักได้ ในหนึ่งคำ