รัตติกาลค่ำคืนอันอ้างวาง เธอลาห่างฉันตรมระทมเหงา มองพระจันทร์ว้าเหว่มีเพียงเงา ฉันสุดเศร้าร้าวลึกลึกนึกในใจ ไม่มีเธอฉันเดียวดายใต้ผืนฟ้า แม้มีหมู่ดาราทอแสงใส วาวดั่งมีดกรีดกลางหว่างดวงใจ โอ้ทำไมฉันเจ็บและร้าวราน ทะเลเอยฉันเห็นทะเลคลั่ง ซัดประดังกระหน่ำแรงแห่งล้างผลาญ ทะเลเอยแม้คู่ฟ้ามาชั่วกาล แต่วันวานกับวันนี้มิเหมือนกัน ท้อแท้ใจอยากตายในสายน้ำ อยากลืมความทรงจำอันโศกศัลย์ ซบหน้าลงตรงฝืนทรายหวังตายพลัน ลืมที่เคยสุขสันต์เมื่อวันวาน