สายฟ้าฟาดดังเปรี้ยงเสียงสนั่น เสียงดังลั่นดุจโกรธาน่าฉงน ฟ้าพิโรทโกรธกริ้วพริ้วอารมย์ เหมือนจะข่มขู่ดิน...ให้สิ้นใจ ประกายไฟดูแล้วช่างน่าพรั่น อกประหวั่นผ่าแปร๊บแลบเป็นสาย ดูขมึงสพรึงกลัวสั่นทั่วกาย จนใจหายกลัวฟ้าฟาด...ให้ขาดกัน ตัวเธอนั้นดุจดั่งฟ้าพิโรธ ยามที่โกรธใช้อารมณ์ข่มตัวฉัน ไร้สติไร้เหตุผลอยู่ทุกวัน จนฉันนั้นแทบสิ้นสุด...จุดอดทน ฉันดุจคนที่รองรับอารมณ์ฟ้า เปรียบเหมือนว่าเป็นดินที่คอยฝน เพียงหวังเมื่อฟ้าสงบคงได้ยล เลิกสับสนเลิกคิดโกรธ...ลงโทษใคร แล้วมองในใจคนหนึ่งซึ่งรองรับ ได้สดับปรับความคิดจิตใจใหม่ ใครสู้ทนแม้ชอกช้ำระกำใจ แต่ยังให้อภัยเธอ...เสมอมา
26 มิถุนายน 2545 03:13 น. - comment id 57689
มอบให้แก่ผู้ที่ต้องรองรับอารมณ์
26 มิถุนายน 2545 07:38 น. - comment id 57696
เขียนได้ดีจริงๆค่ะ
26 มิถุนายน 2545 08:02 น. - comment id 57704
มองเปลวเทียวระบัดไหวในยามค่ำ ทุกคืนพร่ำสวดมนต์ลบเหว่ว้า คิดถึงเธออธิษฐานวอนออดอ้อนฟ้า ให้รู้ค่าใจดวงนี้ที่รักจริง.. ขอเทพยดาฟ้าดินได้ประจักษ์ ลูกเก็บรักเก็บงามงดหมดจดยิ่ง ไว้กลางใจใสงามใจนิ่งนิ่ง รอทุกสิ่งแสนดีที่ฟ้าจะรู้เห็นและเป็นใจ ลูกอุทิศร่างทำดีเพื่อทุกคนที่รัก ลูกขอแค่ภักดิ์คงมั่นไม่หวั่นไหว ลูกขอเพียงชาตินี้ให้ลูกได้มีใคร ดังเพื่อนใจชิดใกล้ไว้เป็นเงา... ลูกขอมากเกินไปใช่ไหมเล่า คนใจร้าวอาภัพช่างใจเขลา มิควรขอมากเกินไปราวใจเบา คนอย่างเราแท้จริงไซร้ควรก้มหน้าชดใช้กรรม!
26 มิถุนายน 2545 14:05 น. - comment id 57738
แต่ยังให้อภัยเธอ...เสมอมา อย่าเพิ่งหมดความอดทนนะ...สู้ๆ