ทุกครั้งที่เราได้พบกัน รู้ไหมว่ารอคอยเธอด้วยหัวใจ แม้เธอจะคุยแต่เรื่องเขาคนนั้นอยู่ร่ำไป ทำใจรับฟังส่วนลึกในใจนั้นมันเจ็บเพียงใด เราคงเป็นได้แค่คนที่เธอเคยมีใจ มีไว้ปลอบโยนเวลาเธอหวั่นไหว คั่นเวลาในยามที่เธอไม่มีใคร เป็นได้เพียงที่ระบายยามเธอทุกข์มา ส่วนลึกคือห่วงใย เมื่อรู้ว่าเธอเศร้า รู้ว่าเหงาคงต้องการที่ปรึกษา ไม่ต้องการดึงใจเธอให้คืนมา ยังไม่กล้าพาหัวใจไปเจ็บเป็นครั้งต่อไป