ณ. ตรงนี้ เราเคยมี เธอเคียงอยู่... เธอจะรู้ หรือลืมไป ใครคงขำ ว่าใจคน บางคน ยังจดจำ และยังช้ำ อยู่ข้างใน ใครเคยเคียง พอเธอเจ็บ กลับมา ทำหน้าเศร้า ใจของเรา ก็เศร้าด้วย ไม่ส่งเสียง แต่เราเฉย ทำเย็นชา ได้แต่เพียง ส่งสำเนียง ปลอบเธอ ที่เจอกรรม... เธอสงสัย ว่าทำไม เราลืมรัก ไม่ตระหนัก ประจักษ์ใจ ใครเคยช้ำ ถึงยังรัก อยู่ทั้งใจ ต้องแกล้งทำ ไม่อยากย่ำ ใจตัวเรา เพราะเขลาเอง เพียงหวังแค่ กาลเวลา พาใจสงบ เพียงหวังลบ กลบเกลื่อนไป ใครข่มเหง เพียงหวังว่า มิตรภาพ และเสียงเพลง จะบรรเลง พาใจเรา มิเหงาเอย....
ตื่น 17 พ.ค. 2545 01:29 น. - ID 15253 
678
3
0
17 พฤษภาคม 2545 05:26 น. - comment id 50257
แวะเข้ามาอ่านนะจ้ะ แต่งเรื่อยๆนะตื่น ชอบๆๆๆอ่ะจ้า
18 พฤษภาคม 2545 22:23 น. - comment id 50448
ขอบคุณครับ คุณมายา
21 พฤษภาคม 2545 00:27 น. - comment id 50764
อยากรู้จัก ใคร หนอ ทำร้ายหัวใจดีๆ ของพี่ตื่น ได้ ถึง ได้ มีแรง บันดาลใจ มาแต่งกลอน เศร้าๆ ได้ขนาดนี้ นะคะ น้องสาว อัง คนนี้ ขอเป็นกำลังใจ ให้ พี่ตื่น นะคะ อย่าเศร้า แบบกลอน เลย นะคะ//แม้ ไม่มีใครรักษาคุณค่าน้ำใจ ของเรา แต่ ตัวเรา มีค่า เสมอ นะคะ
21 พฤษภาคม 2545 21:44 น. - comment id 50990
อืม...เป็นแง่คิดดีๆอีกอย่างนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
