จมอยู่ใต้ฟ้าสีชา รินหยดน้ำตาให้ความเงียบเหงา ยินเพียงเสียงแว่วแผ่วเบา คล้ายความรักเก่าๆจะร้องเพลง ความทรงจำถูกมรสุมรุมเร้า พัดภาพฝันวันเก่าให้ลอยเคว้ง เจ็บจนล้า..เหว่ว้าจนวังเวง ปิดตายตัวเองอยู่กับความเสียใจ เหมือนคมมีดกรีดใจเป็นแผลลึก ทุกเสี้ยวความรู้สึกจึงอ่อนไหว ใจมันล้า..สุดแต่ลมหรือฟ้าพาไป ความแข็งแกร่งถูกเผาไหม้..ตั้งแต่วันจากไปของเธอ
ตะวัน 9 ก.ค. 2544 12:06 น. - ID 1503 
1009
0
0
9 กรกฎาคม 2544 12:11 น. - comment id 4800
เศร้าจัง ชอบค่ะ
9 กรกฎาคม 2544 12:34 น. - comment id 4804
เพราจังเลย ตะวันทำไมเก่งจังคะ
9 กรกฎาคม 2544 13:27 น. - comment id 4807
เพราะากจ๊ะ..ตะวัน
10 กรกฎาคม 2544 00:15 น. - comment id 4844
เศร้าจังเลย
10 กรกฎาคม 2544 06:12 น. - comment id 4872
very...very sad.....oT_ํ_To
10 กรกฎาคม 2544 08:16 น. - comment id 4880
เศร้าอ่ะ แต่เพราะมากน่ะครับ
10 กรกฎาคม 2544 13:10 น. - comment id 4911
อ่านแล้วอยากร้องไห้ ไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกของเราตอนนี้เลย กลอนเพราะมากๆๆค่ะ
28 สิงหาคม 2544 23:58 น. - comment id 10029
รักตัวอักษร ของคุณจังค่ะ
24 ตุลาคม 2544 06:41 น. - comment id 16002
เพราะจังเลยค่ะ กลับมาอ่านกลอนในวันเดิมของตะวัน ก็ยังรู้สึกถึงความอ่อนไหวทุกครั้งเลยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
