เหงา
ปีกฟ้า
คืนหนึ่ง...
ค่ำคืนนี้ไร้ดาวเดือนเป็นเพื่อนพ้อง
แม้เหม่อมองหาเท่าไรก็ไม่เห็น
นอกหน้าต่างช่างว่างเปล่าสุดหนาวเย็น
จันทราเร้นหลบซุกซ่อนด้วยอีกดวง
มีก็แต่เหล็กดัดสีข๊าวขาว
มุ้งลวดยาวขวางราตรีที่ใหญ่หลวง
สีหมองหม่นปนคล้ำคล้ำดำทั้งปวง
ดาวตกร่วงแบบนิยายก็ม่ายมี
นั่งเหม่อลอยบนโต๊ะไม้คล้ายท่อนซุง
ตามองมุ่งสู่เบื้องหน้าฟ้าหมดสี
ยิ้มแหยแหยไร้เมตตาไร้ปราณี
โคตรคิดถึงเธอคนดีเหงาจังเลย.......
คืนต่อมา...
ค่ำคืนนี้มีดวงดาวพราวฟ้ากว้าง
อยู่รอบข้างดวงเดือนเพื่อนคู่หู
ช่างสวยงามตามใจใคร่มองดู
เพียงอยากรู้ทำอย่างไรไข่วคว้าเดือน
เธอดุจดาวดวงเดือนย้ำเตือนฉัน
เธอคือฝันอันล่องลอยคอยเชือดเฉือน
เธอคือฝันที่เป็นจริงหรือลางเลือน
หรือฉันเหมือนหมาน้อยน้อยคอยดูดาว...