๏ หัวใจที่มืดมิด ๚ะ๛
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ฝนฉ่ำร่ำสายจากปลายหน
หล้าหม่นมืดมัวสลัวแสง
ดวงวันมืดดำเคยสำแดง
กลับแฝงม่านหม่นอนธการ
เพียงหยาดหยดรินทุกถิ่นด้าว
ฝนพราวท่ามวันมิผันผ่าน
ใจเจ็บเหน็บหนาวอยู่ยาวนาน
มิผ่านพ้นช่วงสิ่งลวงใจ
เก็บกำคำถามทุกยามเคลื่อน
วันเดือนล่วงละผ่านสมัย
กุมกักรักก่อนที่ซ่อนนัย
ลึกห้วงทรวงในทำไมกัน??
ภาพลวงล่ามคาทุกคราตื่น
มายาหยิบยื่นสะอื้นฝัน
งดงามพันธะรักอนันต์
คล้อยวันผ่านคืนเพียงขื่นครอง
ดื่มด่ำช้ำชอกที่ยอกอก
ใจรกรูปเงาอันเศร้าหมอง
ปล่อยเหงารายรุมเข้าสุมกอง
เนืองนองดั่งฝนท่วมล้นธาร
ดื่มด่ำช้ำชอกที่ยอกย้อน
ใจซ่อนซากรักถูกหักหาญ
มืดบอดกอดฝันของวันวาน
ลืมวารลืมวันที่ผันวน
ฝนซาฟ้าสางสว่างฟ้า
ดวงตาเห็นแจ้งทุกแหล่งหน
ใจกลับมืดมิดสนิทจน-
มืดมนใบ้บอดตลอดกาล๚ะ๛