มองทุ่งโล่งราบเรียบเงียบสงัด
ลมเคยพัดผ่านนาซบซาเสียง
ลานทองไร้ข้าวกองเมื่อมองเมียง
เห็นแต่เพียงลานร้างเศษฟางกอง
โอ้ ลานทองรองธารทานน้ำจิต
จากมิ่งมิตรเคยชมประสมสอง
เจ้าฟูเฟื่องเมืองหลวงทิ้งรวงทอง
จนห้วยหนองแห้งเหือดเดือดกมล
เสียแรงสู้นวดข้าวคอยสาวรัก
ทั้งปลูกผักถักแพรแลสับสน
ถนอมเนื้อเพื่อเรียมมาเยี่ยมยล
ตราบเท่าจนบัดนี้ไม่มีแวว
ที่ลานทองก่อนนั้นสัมพันธ์ชื่น
รักราบรื่นริกริ้วชมทิวแถว
จนคืนค่ำน้ำค้างลงพร่างแพรว
ยังพร่ำแอ่วสัญญาค่อนราตรี
กลิ่นฟางข้าวคาวหื่นไม่ชื่นแล้ว
หลงเวียงแก้วลืมนาฤๅยาหยี
ลืมอ้อมแขนแข็งกร้าวราวไม่มี
ลืมรอยที่จุมพิตสนิทใจ
เห็นลานรักหักใจให้ลืมรัก
สุดจะหักรักลาน้ำตาไหล
พอสิ้นคำคร่ำครวญรีบด่วนไป
เห็นไวๆวับๆ...เธอกลับมา
(๑๘ มกราคม ๒๕๓๐)
1677
6
2
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
