ดอกโสนบานแย้มแซมทุ่งกว้าง
หลุดลอยคว้างกลางบึงบึ่งถึงไหน
โสนเอยดอกน้อยเจ้าลอยไกล
พร้อมหัวใจดวงหนึ่งรำพึงครวญ
เคยประดับริมคลองคะนองรัก
กลับถูกผลักรักช้ำสุดกำสรวล
เคยนิยมชมทุ่งฟุ้งอบอวล
กลับแปรปรวนเหินห่างรักหมางเมิน
ไม่มีใครแลเหลียวดูเปลี่ยวนัก
โสนน้อยน่ารักดูชักเขิน
มิยอมมองสบตาก้มหน้าเดิน
ช่างนานเนิ่นวันหนึ่งดั่งถึงปี
จะหาใครที่ไหนมีใจรัก
กับซากหักในมโนโสนนี่
หลงคำหวานบานแย้มแกล้มวจี
สมฤดีจรจากด้วยยากจน
โสนอย่าร่ำร้องให้หมองเศร้า
เขาชมเจ้านอกนัดคราขัดสน
สลัดทิ้งดอกนั้นช่างมันยล
เก็บกมลซื่อสัตย์เทียมทัดทรวง
ดอกโสนบานแย้มแกมขยาด
บุปผชาติอย่าหม่นมีคนหวง
ถนอมช่อห่อกลิ่นถวิลควง
รักมิลวงห่วงบ้างชายข้างบึง
(๑๔ มีนาคม ๒๕๓๐)
2701
3
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
