ยิ้มให้กับความว่างอย่างเหงาเหงา
ภาพวันเก่าย้อนมาไม่กล้าเขียน
เป็นภาพฝันวันวานคนอ่านเอียน
จึงวนเวียนเปลี่ยนภาพทราบในใจ
สบตากับความว่างพลางยิ้มปร่า
คล้ายน้ำตาหล่นแถมบนแก้มใส
มีเพื่อนเป็นความว่างที่กว้างไกล
เพื่อนที่ไม่ออกห่างทิ้งร้างกัน
นั่งเงียบเงียบอยู่ใกล้ใกล้ข้างกายก่อน
ขออย่าเพิ่งรีบร้อนนอนในฝัน
ยังไม่มีที่สักแปลงพอแบ่งปัน
ข้างในนั้นฝันเก่าเขายังครอง
อยากขอเก็บเอาไว้ให้จิตอุ่น
ความเคยคุ้นอุ่นสุขเต็มทุกห้อง
ไม่อยากลบเวลานาทีทอง
ไว้นั่งมองรอยฝันแห่งวันวาน
เก็บเอาไว้ให้จิตหวนคิดถึง
ใครคนหนึ่งที่เคยเอ่ยคำหวาน
ว่า"คิดถึงคงไม่หาย"คลายตามกาล
เคยคิดค้าน" หากใจเราไม่คลาย"
ถ้ามีใจผูกพันกันลึกซึ้ง
ความคิดถึงตรึงใจคงไม่หาย
"ความคิดถึงตรึงมั่นตราบวันวาย"
คือถ้อยคำสุดท้ายให้จดจำ