ดอกเอ๋ยดอกหญ้ากำเนิดมากลางดินถิ่นต่ำต้อย
โตกลางท่ามความยากมากริ้วรอย
ไร้คนคอยชายตามาใส่ใจ
แม้จะยอมลู่ลมก้มเสมอ
แม้เคยเผลอเอนตามสายน้ำไหล
ยามแดดแรงแห้งกรอบทุกรอบไป
แต่จะไม่ใจเสาะเพราะอ่อนแอ
ขอเพียงมีที่หวังพอฝังราก
ก็จะฝากชีวังมิตั้งแง่
จะโขดเขินเนินหินถิ่นจอแจ
มิยอมแพ้ชะตา...หญ้าอดทน
อาจเทวัญบัญชาประกาศิต
ให้ชีวิตติดข้องความหมองหม่น
ให้ชีวินมิสิ้นการดิ้นรน
ให้ผจญปัญหาสารพัน
มิได้มีเจตนาอ้าปากร้อง
แม้คับข้องเทวา ฟ้า สวรรค์
อาจเทวะประสงค์จะลงทัณฑ์
ยืนตัวสั่นฝันร้าวหนาวข้างใน
หัวใจเปียกซกซกน้ำตกฟ้า
จึงแหงนหน้าตาฟ้องฟ้าหมองไหม้
เห็นเทวาน้ำตาร่วงแสนห่วงใย
แม้อยากมอบปลอบใจ...แต่ไกลเกิน
1618
2
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
