พี่พร่ำเพรียกเรียกหาทั่วป่ากว้าง
ไยทิ้งขว้างรักร้างไว้กลางเขา
เหลือเพียงรอยพร่ำพรอดออดนงเยาว์
เคยยวนเย้าเคล้าคู่ลืมชู้รัก
ดอยตระหง่านเงียบเหงาดูเศร้าสร้อย
เหลือริ้วรอยความช้ำระกำหนัก
หลงเสน่ห์คนเมืองเฟื่องฟูนัก
ทิ้งเพิงพักเปล่าเปลี่ยวให้เหลียวมอง
ดอกต๋าเหินบานสะพรั่งมานั่งเหม่อ
น้ำตาเอ่อท่วมท้นทนหม่นหมอง
รักไม่สมดั่งจิตที่คิดปอง
ไม่อยากครองชีวิตเจ็บพิษใจ
จึ่งลำนำเพลงดอยลอยลมล่อง
ครวญถึงน้องต้องจิตพิสมัย
แม้นเธอลืมป่าเขาลำเนาไพร
คิดถึงใครคนหนึ่งดีดซึงรอ
ว่าหวานเอยเคยหวานมานานนับ
หวานไยกลับขื่นขมระทมหนอ
ป่านฉะนี้ใครเค้าเคล้าเคลียคลอ
เชยชมช่อบุปผาแห่งป่าดอย
สุดพร่ำเพรียกเรียกหาทั่วป่ากว้าง
ไยเริดร้างทิ้งเราให้เหงาหงอย
ดอกต๋าเหินเหี่ยวแห้งแข็งใจคอย
วันร่างลอยลงหุบฟุบเหวตาย
(๑๔ สิงหาคม ๒๕๓๐)
1724
3
2
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
