พระพายพลิ้วหวิวผ่านลานอโศก
นั่งวิโยคจาบัลย์ถึงวันหวาน
กิ่งอโศกโยกไหวใจสะท้าน
ทรมานเจียนว่าชีวาวาย
ลานอโศกชื่อลานคงหวานชื่น
กลับสะอื้นอาลัยน่าใจหาย
ขาดพธูคู่เคียงเหลือเพียงชาย
นั่งเดียวดายทอดร่างกลางลานดิน
กามนิตวาสิฎฐีครั้งมีรัก
ยังน้อยนักรักพี่ไม่มีสิ้น
บริสุทธิ์สดใสไร้ราคิน
ธรณินทร์ย่อมรู้อยู่แก่ใจ
ทุบทิ้งโยนนั่นไงไยอยู่นิ่ง
รีบฆ่าทิ้งคนรักให้ตักษัย
ผลักลงเหวเสียก่อนจึงจรไกล
อย่าให้นั่งคลั่งไคล้ไฟรักรุม
หาไม่แล้วลานรักจักลือชื่อ
ตรงนี้คือเปลวไฟที่ไหม้สุม
กลืนชีวิตพร้อมทุกข์ที่ชุกชุม
เหลือร่างหนุ่มแดดิ้นไร้วิญญาณ
กามนิตวาสิฎฐีคู่ชีวาตม์
มิคลาคลาดชั่วกัลปวสาน
ณ สุขาวดีสุขีนาน
พี่กลับพาลผันพกตกอเวจี
(๓๐ เมษายน ๒๕๓๐)
1931
7
2
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
