เปรียบนวลนิ่มกับคิมหันต์ : Shall I compare thee to a summer's day?

Prayad

เปรียบเธอกับคิมหันต์แย้มวันแจ่มฟ้า
เธอโสภายิ่งกว่าวันฟ้าใส
ไม่อบอ้าวหนาวเนื้อเอื้ออุ่นไอ
นุ่มละไมไร้ลมโกรกพัดโบกโบย

แต่พระพายพฤษภายังซ่าซัด
บ้างร้อนจัดกายแสบสุดแหบโหย
แสงสรวงทองส่องหล้ายังลาโรย
ร้องโอดโอยมิเที่ยงแท้มีแปรปรวน

ธรรมชาติผกผันทุกวันวี่
เธอโสภีคงมั่นมิผันผวน
คงความงามคับคั่งไว้ทั้งมวล
มรณังยังอายม้วนมิกวนเธอ

ตราบมีลมหายใจในมนุษย์
ตาบุรุษยินยลย่อมบ่นเพ้อ
อมตะโสภินถวิลเจอ
ชีพเสนอแด่เธอนี้ชั่วชีวัง

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperat:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease  hath all too short a date:
Sometimes too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade,
Not shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eteranl lines to time thou grow'st:
   So long as men can breathe, or eyes can see,
   So long lives this, and this gives life to thee.

(William Shakespeare, 1564-1616)