คืนแขไขใคร่ครวญเคยเคลียเคล้า
แสงโสมส่องสุดเศร้าสบเสาสวน
เหม่อมองเมียงแมกไม้มีมากมวล
จิตรัญจวนหวลหอมยามดอมดม
ดุจดื่มด่ำพร่ำพะวงดงดอกรัก
กระหายหนักวักดื่มจนลืมขม
ราวภมรอ่อนโลกลืมโศกตรม
ลิ้มอารมณ์ชมชื่นลืมคืนวัน
เมืองมนุษย์สุดล้ำสร้างคำ “รัก”
จิตประจักษ์จมทุกข์เห็นสุขสันต์
พิษรักรุมสุมทรวงราวบ่วงทัณฑ์
จึ่งเงียบงันงดปากบอกฝากรัก
ดั่งมานพรบเร้าคอยเฝ้าเอ่ย
โลกเฉลยเผยคำจึงช้ำหนัก
เอ่ยเบาๆเราสองคงต้องพัก
เผื่อใครจักแอบฟังเสื่อมขลังคำ
คืนจันทร์นวลยวนเย้าคลายเศร้าสร้อย
จึ่งเรียงร้อยถ้อยถกอกถลำ
“หาได้มิบอกรักไม่” หึ! ใจดำ
แต่แสร้งทำล่อหลอกแท้บอก “...”
(๙ เมษายน ๒๕๕๗)
1299
1
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
