เธอหนีไป : You Went Away

Prayad

เธอคือ โลกแห่งฉันพลันบังเกิด
เธอกำเนิดเวลาให้พาหมุน
ฉันเดินในตรอกตรมขื่นขมคุณ
หาให้วุ่นคนหายเสียดายกัน

เธอแอบทิ้งหนีไปใครชอกช้ำ
คือเครื่องค้ำขื่อคาฆ่าเพื่อนฉัน
กลิ่นเขาโชยจากสวนครวญรำพัน
ไม่มีวันฉันเล่าจะเข้าใจ

นกส่งเสียงจิ๊บแจ๊บต้นแอ็ปเปิล
ไม่สะเทิ้นดวงมาลย์มันขานไข
ยินแต่เสียงนาฬิกาเฉื่อยชาไป
ตีย้ำให้รู้ค่าเวลาลวง

เป็นไปได้จักสังหารกลอนกานท์นี้
ปากกาจี้เสียบคอไม่ห่วงหวง
ยืนน้ำตาเปียกชุ่มเตียงพุ่มพวง
ทุกคืนล่วงมันหลอนเยี่ยมความเหี้ยมคุณ

You Went Away

Suddenly, in my world of you,
You created time.
I walked about in its bitter lanes
Looking for whom I’d lost, afraid to go home.


You stole yourself and gave me this
Torturer for my friend
Who shows me gardens rotting in air
And tells me what I no longer understand.


The birds sing still in the apple trees,
But not in mine. I hear
Only the clock whose wintry strokes
Say, ‘Now is now’, the same lie over and over.


If I could kill this poem, sticking
My thin pen through its throat,
It would stand crying by your bed
And haunt your cruelty every empty night.

(Norman MacCaig, 14 Dec.1910 – 23 Jan. 1996)