อีกค่ำนี้ ที่ใจ สุดไหวหวั่น
เพราะใครกัน บรรเลง บทเพลงหวาน แต่แฝงด้วย ความเศร้า และร้าวราญ
สะกิดมาน ที่แย่ ด้วยแผลเป็น
เพลงขลุ่ยผิว ลิ่วมา จากฟ้ากว้าง
ใครหนอช่าง เย้ยเรา ดั่งเขาเห็น เหมือนรู้ว่า ข้าช้ำ และลำเค็ญ
ช่างเลือดเย็น ตอกย้ำ จนช้ำทรวง
คำเขาเคย เปรยมา ว่าอย่าหมาง
ไกลเพียงร่าง ต่างใจ สุดให้หวง ทุกคืนยัง ไต่ถาม ติดตามทวง
บอกให้ล่วง รู้ไว้ ด้วยใจจริง
แม้เชื่อความ ตามนัย ที่ใบ้บอก
แต่ช้ำชอก เหมือนเคย ด้วยเฉยนิ่ง ทวงสัญญา จากใจ ไว้อ้างอิง
ด้วยหลายสิ่ง เรารู้ มิคู่ควร
ฟังบทกลอน ร่อนมา จากฟ้าเหนือ
ไหมมีเหลือ เผื่อใจ ที่ไห้หวล เถอะสงสาร คนไกล ใจรัญจวน
ทุกอย่างล้วน จากมาน ที่ซานซม
บทความลับ คับใจ คนไหวอ่อน
ทั้งหนาวร้อน กังวล จนขื่นขม สักเศษเดียว เสี้ยวใจ ให้เขาชม
มิได้ก็ ขอก้ม หน้าจมดิน