"กับคนที่บ้านหวานแค่ไหน"
โธ่ ! ทำไมคิดข้องจนต้องถาม
เหมือนสร้างเหตุเจตนาจะหาความ
มิเชื่อตามตอบคำถามทำไม
แม้พันคำย้ำเลยมิเคยหวาน
หรือหนึ่งล้านคำยันเชื่อกันไหม
หรือแม้ตอบแน่นหนักลงปักใจ
ขืนตอบไปหน้าม้านทั้งล้านคำ
ถ้าตอบคำธรรมดาว่าหวานมาก
เพียงหลุดปากก็เห็นเป็นเรื่องขำ
ว่าประชดประชันปั้นหลอกอำ
แล้วก็ทำหน้าเบื่อไม่เชื่อกัน
แต่ถ้าหากเฉยเมยไม่เอ่ยตอบ
ก็ว่าชอบแกล้งยั่วให้หัวปั่น
แล้วใจน้อยจู้จี้ตะบี้ตะบัน
ไม่เป็นอันเย้าแหย่เหมือนแต่เดิม
จะให้ตอบทั้งที่รู้อยู่อีกหรือ
ก็เชื่อมือตนแน่มาแต่เริ่ม
ความเชื่อมั่นทะนงจงเพิ่มเติม
หัวใจเจิมกำลังใจใส่ให้เต็ม
เธอก็หนึ่งไม่ใช่สองต้องสู้ไหว
สร้างมั่นใจในหวังเคยตั้งเข็ม
มิมีจางมิมีเจือเหมือนเกลือเค็ม
ใจที่ฝ่อก็จะเต็มเข้มเหมือนเกลือ
ยืดเต็มที่มิมีหลบสบตาขึง
เธอเป็นหนึ่งตลอดไปถ้า...ใจเชื่อ
ตอบตรงตรงคงจะคลายหายคลุมเครือ
ยังจะเหลือความสงสัยอีกไหมเอย