แม่ม้าขาวพราวปลอดของยอดรัก
มิรู้จักการขี่เลยไม่เคยขา
สีนั้นขาวดุจกรวดหินถิ่นธารา
ขาวอาชายิ่งกว่าหญิงโสภาพรรณ
สามคืนที่ยลนางร่างเปลือยเปล่า
ราวพฤกษ์เผ่าคราวิวาห์ตุนาหงัน
ขาวดั่งกรวดใต้น้ำท่ามตาวัน
ปทุมถันดุจเนินเขาเฝ้าชิดเชย
น้ำท่วมเกาะเขียวรำไรไร่ข้าวโพด
ผมดำโปรดขดขนาบกุหลาบเผย
กรวดหินนางนิ่งแนบน้ำคลื่นรำเพย
ม้าขาวเอ๋ยฉันจะควบขาอวบนาง
Love Poem
There is a white mare that my love keeps
unridden in hillside meadow – white
as a white pebble, veined like a stone
a white horse, whiter than a girl
And now for three nights sleeping I have seen
her body naked as a tree for marriage
pale as a stone that the net of water covers
And her veined breasts like hills – the swallow islands
still on the corn’s green water: and I know
her dark hairs gathered round an open rose
her pebbles lying under the dappled sea.
And I will ride her thighs’ white horses.
(Alex Comfort, 1920 - )
1785
0
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
