ดวงตานางไม่เหมือนอย่างดวงอาทิตย์ : My mistress's eyes are nothing like the sun

Prayad

ดวงตาเจ้ามิเท่าเทียมดวงอาทิตย์
แดงสนิทยิ่งกว่าปากที่ฝากหวัง
คือแดงแห่งวงศาปะการัง
หิมะยังขาวนั่นกว่าถันเทียร

หากเส้นสายเกลียวกลมคือผมเผ้า
สีดำเล่านั้นงามเข้มขึ้นเต็มเศียร
กุหลาบชมพู แดง ขาว คราวเพ่งเพียร
แต่แก้มเนียนเปล่าสีทาบกุหลาบงาม

ไอประทินกลิ่นฟุ้งจรุงจิต 
น่าชวนชิดกว่ากลิ่นปากหากเธอถาม
ฉันใคร่ยินสำเนียงเสียงนงราม
แต่ก็ตามดนตรีเพราะเหมาะกว่านาง

เพิ่งได้ยลคนเยื้องย่างดั่งนางฟ้า
ยามขวัญตาเดินดินถิ่นฟ้าสาง
โอ สวรรค์รักฉันน้อยถอยละวาง
น้อยเหมือนอย่างนางขอดค่อนกลอนยียวน

My mistress’s eyes are nothing like the sun

My mistress’s eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips’red;
If snow is white, why then her breast are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damasked, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;

And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak; yet well I know
That music hath a far more pleasing sound:
I grant I never saw a goddess go;
My mistress, when she walks, treads on the ground.
And yet, by heaven, I think my love rare
As any she belied with false compare.
(William Shakespeare, 1564-1616)