คุยกับดาว
กวีวิเวก
ย่างยามเย็นอัศดงใกล้พลบค่ำ
ใจระส่ำหวนไฝ่พะวงถึง
เรื่องราวคราวก่อนเก่าเคยตราตรึง
เคยรำพึงบ่นไปให้ได้ฟัง
เพลาพรั่งพร้อมเหล่าดาวเต็มฟ้า
มิอาจหาคืนสงัดกว่าคืนไหน
ดวงดาวดาษเด่นนภาบนฟ้าไกล
จะเข้าใจกับลำพังไร้คนเคียง
ยามหมู่เมฆลอยบังแสงจันทรา
ดั่งอุราสูญสิ้นแสงส่องถึง
ยามเมฆหมอกจากไกลคอยรำพึง
เมื่อใดถึงมีแสงบ้างอย่างจันทร์
เหมอมองมุ่งหมายได้ในทิศเหนือ
แม้คลุมเครือแต่เห็นดาวดวงนั้น
สว่างอยู่คู่ฟ้ามิแปรผัน
ดังรักฉันอยู่จนใจเธอจากไกล
เมถุนแล้วผ่านมาให้อิจฉา
เคียงดาราคู่กันสง่าศรี
คล้ายจะล้อแกล้งเราในทุกปี
เมื่อไหร่ที่จะมีคู่ผู้รู้ใจ
พลางคิดเพลินพาไกลใกล้รุ่งสาง
แสงทองทางระวีใกล้เข้าที่
ขอลาก่อนเพื่อนตอนดึกที่ข้ามี
วันคืนดีจะมาเล่าปรับทุกข์กัน