นานเสียจนหัวใจจำไม่ได้ที่รักไล้โลมใจด้วยไออุ่น
เหมือนมิเคยอวยเอื้อไอเจือจุน
จึงไม่เหลือเพื่อจะตุนไว้อุ่นใจ
เจตนาทิ้งร้างจึงว่างเปล่า
นับนานเนามิเคยเอ่ยถามไถ่
จนเฉยชาชืดเย็นถึงเป็นไอ
หนาวจนเหน็บเก็บในใจร้างรัก
นานจนลืมไปเลยว่าเคยยิน
และชาชินเหมือนใจไม่รู้จัก
แม้แต่ย้อนรู้สึกนึกยากนัก
ลืมอารมณ์คึกคักรักอย่างไร
จึงนั่งฟังเอ๋อเอ๋อเมื่อเธอบอก
นึกมิออกว่าส่วนลึกรู้สึกไฉน
หรือจะยังเจ็บร้าวหนาวข้างใน
ยินครั้งใดมือเย็นเป็นประจำ
ความรู้สึกอุ่นร้อนมันนอนหลับ
พร้อมพร้อมกับความปลื้มและดื่มด่ำ
จนคล้ายคล้ายตายสนิทมิดเงียบงำ
ไม่ซึ้งคำบอกรักสักครั้งเลย