จับดินสอด้วยน้ำตามาลิขิต
ถึงคนเคยเชยชิดพิสมัย
นี่คือสาส์นสั่งลายอดยาใจ
แสนอาลัยหน่วงหนักรักมลาย
ชายคนยากรักจริงเพียงหญิงหนึ่ง
บุญไม่ถึงเชยชมได้สมหมาย
พ่อแม่นางกางกั้นเดียดฉันท์ชาย
มีความตายเท่านั้นคือวันรอ
ณ ฟากฟ้ากว้างไกลจงไปพบ
พี่จะซบดาวเดือนเป็นเรือนหอ
คอยคนรักอิงแอบแนบพนอ
คำร้องขอเท่านี้ นะที่รัก
วันวิวาห์คือชีวาพี่ลาลับ
อภัยกับรักลวงจนทรวงหัก
แต่อย่าลืมนัดพบอย่าหลบพักตร์
จะคอยทักรอยยิ้ม ณ ฉิมพลี
ด้วยบูชารักจริงเหนือสิ่งอื่น
ขอให้ชื่นในรักสมศักดิ์ศรี
แม้ไม่ตามฉันไปในทันที
แต่ชีวีฉันม้วยลงด้วยใคร
แหละนี่เพียงเล็กน้อยจิ๊บจ้อยนัก
เพื่อคนรักได้เห็นเป็นไฉน
วันวิวาห์ขอช่วยอวยพรชัย
ก่อนสิ้นใจเชือกรัด...ตวัดคอ
(26 เมษายน 2530)