มักกะลีศรีสุคนธ์วิมลมิ่ง
จะทอดทิ้งไกรลาสสวาสดิ์สูญ
พิทยาธรอ่อนจิตคิดอาดูร
ทวีคูณครวญคร่ำร่ำจาบัลย์
เจ็ดราตรีที่เคยได้เชยชิด
ประจงปลิดเชยชมภิรมย์ขวัญ
มิเริดร้างห่างจิตนิจนิรันดร์
พิณคนธรรพ์นั่นฤๅคือกำแพง
อกข้าเอยเคยชื่นจะยืนเซ่อ
ไม่พบเธอนับวันแต่กันแสง
ชลนัยน์ไหลปรี่เป็นสีแดง
สิ้นเรี่ยวแรงซานซบสลบไป
แผ่วๆพิณคนธรรพ์จากชั้นฟ้า
ฟื้นกายามองเมียงเสียงสดใส
เห็นเขาอุ้มจุมพิตตะขิดใจ
ชีวาลัยแทบปลดระทดระทวย
หากองค์อินทร์ผินพักตร์จักรู้ว่า
ดวงชะตาไม่รอดคงมอดม้วย
หอมระรินกลิ่นนารีมารวยๆ
คนธรรพ์ฉวยโฉบเฉินเหินพิมาน
ขอองค์อินทร์ผินพักตร์จักทูลว่า
โปรดเมตตาคนเศร้าเฝ้าสถาน
ช่วยฝังซากคนช้ำดั่งคำวาน
ใต้กิ่งก้านมักกะลีที่นี่เทอญ
ตุลาคม ๒๕๒๙
1308
7
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
