จูบกระซิบแสนหวานสุดซ่านซึ้ง
ของคืนหนึ่งฉันสอนให้ใช่ลืมหลง
ราตรีชื่นคืนเราดื่มมิลืมลง
หวังเจ้าคงส่งจูบชื่นกลับคืนมา
โปรดขโมยริมฝีปากฝากจุมพิต
เผยอเพียงนิดปากเธอพร่ำเพ้อหา
อา ไม่ใช่! จูบผิดเป้าไม่เอานา
ยอดชีวาทำไมเล่าเจ้าโง่งม
“หยุด หยุดก่อน!” หล่อนหน้าแดงแสร้งประท้วง
แต่ยังหน่วงคลอควงแขนแสนสุขสม
“ไยค่อนขอดตอดนักเรียนให้ตรอมตรม
คุณอบรมเคยสั่งสอน!นั้นตอนมืด”
The kiss
Give me, my love, that billing kiss
I taught you one delicious night,
We tried inventions of delight.
Come, gently steal my lips along,
And let your lips in murmurs move, -
Ah, no! – again – that kiss was wrong –
How can you be so dull, my love?
‘Cease, cease!’ the blushing girl replied –
And in her milky arms she caught me –
‘How can you thus your pupil chide;
You know ’twas in the dark you taught me!’
(Thomas Moore, 28 May 1779-25 Feb 1852)