พยานรักจักจั่น

Prayad

ทุ่งอีสานฝังใจแม้ไกลลับ

พวยพยับแสงแดดที่แผดเผา

ฝ่าลมร้อนกลางทุ่งมุ่งหลบเงา

เสียงเร่งเร้าจักจั่นรำพันเพลง

เธอไล่ควายลงน้ำเมื่อยามเที่ยง

แอบมองเมียงเฝ้าพิศพินิจเพ่ง

งามวงพักตร์ผิวพรรณดั่งจันทร์เพ็ง

เกือบจะเปล่งวาทีว่าที่รัก

 

ความสัมพันธ์หนุ่มสาวแรกราวรุ่น

ยังหอมกรุ่นดวงใจคลั่งไคล้หนัก

ใต้ร่มเงาแอบอิงเคยพิงพัก

ยังสลักแต่นั้นนิรันดร์กาล

ควายวิ่งหายเข้าป่าน้ำตาเล็ด

มือใครเช็ดดวงหน้าให้ตาหวาน

ใครพาเที่ยวตามควายแทบวายปราณ

ทรมานหิวหนักเพราะรักนุช

จึ่งบทเพลงจักจั่นดั่งวันนั้น

ร้องรำพันได้ยินไม่สิ้นสุด

ครวญเพลงรักเย็นๆมาเป็นชุด

พอช่วยฉุดชีวิตเป็นนิจไป

 

เกรงแต่เจ้าลืมเลือนเพื่อนชาวทุ่ง

ลืมแควคุ้งควายทุยเคยลุยไล่

ลืมสัมพันธ์เก่าก่อนจรจากไกล

ทิ้งหัวใจดวงหนึ่งรำพึงครวญ

เมษายน ๒๕๒๙

comments powered by Disqus
  Prayad

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน