นางนำฉันสู่รวงรังแห่งวังรัก
พิสุทธิ์นักดุจอะบิเกลช่างเฉิดฉัน
ยิ่งยามนางมิพรางหน้าเปิดผ้าพลัน
สวยถึงขั้นแม้นเอสเธอร์เธอต้องอาย
แสงเรื่อเรืองเรือนร่างสร่างความมืด
สรรพสิ่งยวบยืดย่อมสั่นสาย
พนมเนินนวยนาดแกะวาดลาย
“นี่ความหมายสองเราลับกลับค้นเจอ”
หากแต่นางกางแขนแอ่นอกอ้า
ประหนึ่งว่าสตรีเข้มเต็มเสนอ
ฉันถูกนางรวบดมใต้ผมเธอ
ชั่วเพียงเผลอพาทิวาสู่ราตรี
A Secret kept
The girl brought me into the house of love.
She was as pure and perfect as Abigail.
When she took off her veil she revealed a form
That put to shame the beauty of Esther.
Her light shone in the darkness, make everything tremble.
The hills started to dance like rams.
I thought, ‘Now our secrets are discovered.’
But she stretched out her hand like a woman of strength
And enveloped me with her jet-black hair.
So the day was immediately turned into night.
(Judah Al-Harizi, 1170-after 1235, Translated by David Goldstein)