ฮักหลอกทุ่งดอกจาน

Prayad

ลมแล้งพัดสะบัดใบกลิ่นไอทุ่ง

หอมจรุงผดุงจิตให้คิดถึง

สองปรางนวลครวญคร่ำเฝ้าคำนึง

คำหวานซึ้งเฮาเคยพร่ำทุกค่ำแลง

 

เหม่อมองทุ่งอีสานดอกจานคลี่

แต้มแต่งสีขานขับไม่อับแสง

ทาท้องนาพยับแดดด้วยแสดแดง

ทรวงแสลงแล้งเหมือนไหม้ยามไกลกัน

 

จานดอกแดงแผลงฤทธิ์ให้คิดฮอด

คราวเกี่ยวกอดครั้งเก่าเคล้าสุขสันต์

ดุจภมรอ้อนมาลีทุกวี่วัน

เหลือเพียงฝันวันวารผ่านดอกจานโรย

 

อยากให้คืนเก่าก่อนย้อนอีกครั้ง

ต่อความหวังขอดกิ่วแห้งหิวโหย

เติมความหมายหายโกรธเคยโอดโอย

ฝากลมโชยถึงเค้าใครเฝ้ารอ

 

ดอกคูนบานดอกจานแจ่มขึ้นแซมซ้ำ

เสียงหมอลำลอยลมโศกตรมหนอ

ครวญหาคนเคยเว้าพะเน้าพะนอ

พิณแคนซอสุดเศร้าแอ่วเว้าวอน

 

ลมแล้งพัดสะบัดคนแทบหล่นกลิ้ง

ฤๅทอดทิ้งให้ช้ำชอกเธอหลอกหลอน

ลืมท้องนาป่าเขาสุดร้าวรอน

ฝากลมอ่อนอ้อนย้ำบอก “ทุ่งดอกจาน”

เมษายน ๒๕๔๙

comments powered by Disqus
  Prayad

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน