เดียวดาย : Alone

Prayad

เดียวดาย

ไนติงเกลละคอนค้างไว้ว่างเปล่า

มาลีร้าวหนาวไอเยือกเป็นเปลือกแข็ง

เสียงโหยหวนจิ้งจอกบอกสิ้นแรง

หอนจากแหล่งแข็งขาวรังหนาวเย็น

 

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น            

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ               

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

 

เคยชื่นชมดมสุคนธ์จากต้นพิ๊งค์                                                                                         

รวงผึ้งนิ่งแขวนแมกไม้ใคร่ถวิล

สุรีย์ฉายแจ่มเจิดจ้าพายลยิน

ทุกสิ่งสิ้นเคยสดสวยม้วยกระเด็น

 

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ                               

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

 

เทียนฉันส่องสบเงาอย่างเหงาเงียบ

เบื้องฟ้าเรียบหมู่ดาวพรานผสานศิลป์

เงาทะมึนผีเสื้อเผื่อลงกิน

เพราะโลกสิ้นหมดความหมายตายทั้งเป็น

 

อนิจจา รักฉันพลันสูญสิ้น

เจ้าโบยบินจากลาไม่มาเห็น

ฉันเดียวดายหมายเศร้าเหงาลำเค็ญ                               

เหมันต์เน้นหนาวเหน็บเจ็บดวงจินต์

Alone

The abode of the
nightingale is bare,
Flowered frost 
congeals in the gelid air,
The fox howls from
his frozen lair:

            Alas, my loved one is gone,
            I am alone;
            It is winter.

Once the pink cast
a winy smell,
The wild bee hung
in the hyacinth bell,
Light in effulgence
of beauty fell:

            Alas, my loved one is gone,
            I am alone;
            It is winter.

My candle a silent
fire doth shed,
Starry Orion hunts
o’erhead;
Come moth, come
shadow, the world is dead:

            Alas, my loved one is gone,
            I am alone;
            It is winter.
(Walter de la Mare,1873-1956)