อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น
อย่าครวญคร่ำรำพันหากฉันสิ้น
เกินกว่ายินเสียงสั่งระฆังไข
สื่อโศกเศร้าเหงาผ่านส่งสาส์นไป
เตือนโลกให้รู้ทีฉันหนีมา
หนีจากโลกโสมมหนอนจมเจาะ
อย่าจำเพาะจดจำคำนี้หนา
ทั้งลายมือสื่อรักปักอุรา
จักชักพาให้ลืมหวานแห่งวันวาน
หากเธอคิดถึงฉันแล้วฝันเพ้อ
ยิ่งพาเธอโศกเศร้าสุดร้าวฉาน
ยามฉันผุพังสิ้นเป็นดินดาน
เหลือกลอนกานท์อ่านค้างเมื่อห่างกัน
อย่าใส่ใจชื่อเสียงใครเรียงร้อย
แต่เพราะรักเลิศลอยค่อยโศกศัลย์
แม้นชีวิตฉันปลิดปลงคงจาบัลย์
จึงรำพันเศร้าโศกให้โลกดู
No longer mourn for me when I am dead
No longer mourn for me when I am dead,
Than you should hear the surly sullen bell
Give warning to the world that I am fled
From this vile world with vilest worms to dwell:
Nay if you read this line, remember not
The hand that writ it, for I love so,
That I in your sweet thoughts would be forgot,
If thinking on me then should make you woe.
O if (I say) you look upon this verse,
When I (perhaps) compounded am with clay,
Do not so much as my poor name rehearse;
But let your love even with my life decay
Les the wise world should look into your moan,
And mock you with me after I am gone.
(William Shakespeare, 1564-1616, Translated by P.Pantasri)