วันแรก :The first day

Prayad

ฉันใคร่ครวญหวนถึงซึ่งแรกเริ่ม

ครั้งประเดิมชั่วโมงพบประสบขวัญ

ฟ้าสดใสหรือสลัวมัวตะวัน

อาจคิมหันต์หรือเหมันต์ฉันพอจำ                                

 

ขาดลิขิตย้ำเตือนจึงเลือนลบ

โง่บอดกลบทับอุราพาถลำ

ต้นรักผลิแต่เพิกเฉยละเลยคำ

พฤษภย้ำก็เพียงเพ่งไม่เบ่งบาน

 

หากสามารถคืนแก่แก้อดีต

จักเขียนขีดจำนรรจ์แห่งวันหวาน!

แต่ฉันปล่อยโอกาสพลาดแก่กาล

ไร้รอยผ่านดุจหิมะยามละลาย                    

 

มันอาจแฝงความนัยให้ฉุกคิด

ดูน้อยนิดแต่ค่างามสูงความหมาย

ได้แต่เพียงรำลึกนึกเสียดาย

มือสอดส่ายแรกสัมผัสยังมัดใจ

              The first day

I wish I could remember the first day,

First hour, first moment of your meeting me,

If bright or dim the season, it might be

Summer or Winter for aught I can say.

 

So unrecorded did it slip away,

So blind was I to see and foresee,

So dull to mark the budding of my tree

That would not blossom yet for many a May.

 

If only I could recollect it, such

A day of days! I let it come and go

As traceless as a thaw of bygone snow;        

 

It seemed to mean so little, meant so much;

If only now I could recall that touch,

First touch of hand in hand – Did one but know!

Christina G.Rossetti (1830-1894)

comments powered by Disqus
  Prayad

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน