๏..รอยแผลเก่า ณ.รอย-กงล้อเดิม..๏

กิ่งโศก

       ๏ ช้ำรานฉานล้าเฉก  .....ชะรอย แช่งแล
ทอดเนิ่นเทินหน่ายถอย ....    นับท้อ
พากย์สรรพรั่นสบพลอย ....   สั่นผ่าน  โศกเฮย
ผลาญย่ำพร่ำยิ่งพ้อ ....          พิโยคโย้ผ่าวยืน ๚ะ๛

     ๏ ช้ำรอยรานผ่านเร้าผ่าวอารมณ์-
สะกิดแคะแทะข่มจวนล่มขืน-
สังขารยั้งหวังหยัดรัดที่ยืน-
เหยียดชูเชิดหน้าชื่นระรื่นทรวง

    ๏ ขมซ่อนหลบขบมุมในหลุมหม่น-
หมางครางครวญถ้วนหนระคนห่วง-
หาอาทรภาพเก่าอันร้าวกลวง-
โบ๋ลึกล้นเกินล้วงจะท้วงร้อง

   ๏ คมใหม่กดหมดคมบาดจมค่อน-
มิดด้ามพร้าหาผ่อนบันทอนผ่อง-
ใสมัวขับจับเคล้าสีเทาคล้อง-
คอถูกก่านบั่นต้องจนหมองตัว

    ๏ กรีดบรรจงบ่งไว้บิใจแหว่ง-
วิ่นชิ้นแหกแหลกแห่งขาดแบ่งหัว-
หูร่างไร้คล้ายขอดเหมือนถอดคัว-
เกล็ดปลาเกลี้ยงเหวี่ยงทั่วทั้งตัวทิ้ง-

    ๏ แผลใหม่ไหม้ซ้ำเหมือนต่างเตือนมุ่ง-
หมายใครได้สะดุ้งร่วงรุ่งดิ่ง-
หล่นถึงเนื้อลึกใต้มิไหวติง-
ดึงยุดฉุดสาวยิ่งนับนิ่งยอ

   ๏ ปล่อยไปตามยะถาชาตาที่-
ย่ำผจญหนนี้ไม่หนีหนอ
สยบยอมจ่อมพับลำดับพอ-
เพียงแค่รานผ่านล้อของเวลา
     
           + กิ่งโศก +
พฤหัสบดี ที่ ๒๖ กันยายน ๒๕๕๖ 
แรม ๗ ค่ำ เดือนสิบ ปี มะเส็ง

...ตอนนี้เป็นแผลที่แก้มขวา..แบบว่าโดนใบมีดโกนเข้าไป ฉึกหนึ่ง เลือดโทรมเลย หุหุ...