สักวันหนึ่ง

เปลวเพลิง

เราได้มาพบกันในวันนี้
ความเป็นพี่ น้อง เพื่อนคล้ายเลือนหาย
สิ่งเก่าเก่าคือฝันอันเปล่าดาย
คำทักทายมีไว้เชือดใจกัน

วารเพิ่งโพ้นเร่งรีบเข้ากลีบเมฆ
สุขเป็นเอกแสนงามเพียงความฝัน
ทิ้งเยื่อใย รัก หวง ห่วง สัมพันธ์
เคยเอื้อเฟื้อแบ่งปันนิรันดร

โดยความหลังครั้งหนึ่งซึ่งริบหรี่
โปรยยิ้มคลี่สุโขสโมสร
ไกลแสนไกลเกินกว่าจะอาวรณ์
เหมือนม้วยมรณ์จากกันทั้งชีวี

ยังจำวันฟ้าใสใต้แดดฉาน
และร่มลานเริงเล่นเป็นสุขศรี
เมื่อแววตายังคงไว้ซึ่งใยดี
และก็มีถ้อยพิไรแว่วให้ฟัง

เราเป็นทั้งพี่ น้องและผองเพื่อน
เป็นเสมือนมิตรกมลแต่หนหลัง
ความร่มรื่นรมณีย์ดุจจีรัง
เพิ่มพลังลิขิตทิศก้าวไกล

ครั้นเราต่างแยกทางไปตามฝัน
ฉันด้นดั้นข้ามเขินเนินไศล
เธอฟันฝ่าป่าเขาและเหล่าภัย
อาบอุ่นไอกันต่างทางนานา

เราเริ่มคล้อยห่างไกลในนึกคิด
เหมือนใกล้ชิดซึ่งไกลหลายร้อยหลา
ภาพเราเริ่มเลือนลางปลายหางตา
ลืมโครงหน้า  รูปร่าง  เป็นอย่างไร?

นั่นคือความโชคดีสิที่รัก
ไม่รู้จักและไม่เห็นเป็นเรื่องใหม่
ทั้งต่างคนต่างก็ดูมิรู้ใคร
"เพื่อนร่วมโลกใบใหญ่...ก็แค่นั้น"

เราจึงต้องเหินห่างกันอย่างนี้
ฝังวันดีคืนระยับลงกับฝัน
ค่าพี่หมอง  น้อง เพื่อน เลือนนิรันดร์
ใช่! เราจะลืมกันสักวันเอย