บทกวีที่รัก อาย
แทนคุณแทนไท
“อาย”
เธอหนาวเหน็บ เจ็บใจ จากใครหรือ?
ดวงตาซื่อ เศร้าหม่น จนใจหาย
บางครั้งกลับ กร้านกล้า อย่างท้าทาย
บางครั้งฉาย แววพ้อ ต่อฟ้าดิน
อยากจะช่วย ปลอบโยน อย่างโอนอ่อน
เอื้อนอาทร วอนว่า อย่าถวิล
วานอย่าหวน ใยดี ธุลีดิน
ค่า..เขา..สิ้น เยี่ยงหงส์ หลงฝูงกา
อยากให้เงย หน้าพริ้ม ยิ้มอย่างเก่า
อย่าซึมเศร้า เพียงหาย เสน่หา
อย่าร้องไห้ ตาจะช้ำ เปลืองน้ำตา
อย่าเหว่ว้า วุ่นวาย ให้อายคน
แต่ได้แต่ แลตาม ด้วยความห่วง
วัวผูกบ่วง พันหลัก มักสับสน
เอาน้ำน้อย ลูบไล้ คนไฟลน
เกรงไฟวน เวียนย้อน ร้อนลวกตัว
คงว้าเหว่ เห่หา คนมาปลอบ
คนคงลอบ เย้ยหยัน ขันยิ้มหัว
สายตาคน อื่นใด ฉันไม่กลัว
แต่เพียงชั่ว ตาเธอหยัน...ฉันคงตาย
มองสบตา อ้างว้าง อย่างสงสาร
คงอีกนาน ตาหม่นเหม่อ เธอจะหาย
ตาสบตา สนิทนัก เหมือนทักทาย
ฉันชักอาย...เพราะตาเรา...เศร้าพอกัน
บทกวีสำนวนนี้ คุณครูยกให้ฟังบางส่วนตอน ม.๔ ยิ่งยิ่งอ่านสำนวนเต็ม ยิ่งชอบ
แทนคุณแทนไท 10 เม.ย. 2556 13:49 น. - ID 146982 
3631
15
13
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
