เพียงรำพึง

มีบางใครใกล้ชิด แค่"คิดถึง"
พร่ำรำพึงผูกมิตร แค่"คิดฝัน"
แท้เธอคือความหมาย"สายสัมพันธ์"
นิจนิรันดร์น้อยไป จะให้ลืม

บนบันทึกที่สร้างบางบรรทัด
ยังเน้นชัดความนัยให้ปลาบปลื้ม
ความอาวรณ์อ่อนไหวที่ให้ยืม
ยังด่ำดื่มเดียวดายเป็นสายใย

สายสัมพันธ์สั้นเหลือเมื่ออ้างถึง
แต่ตราตรึงตวัดพันจนหวั่นไหว
ถักอาทรซ่อนเร้นเป็นสายใจ
เกิดภายในใช้นาม"ความผูกพัน"

ไวโอลินสิ้นบทขอปลดสาย
อายุคล้ายปลายเครือมันเหลือสั้น
มิอาจล่วงคำลา"อย่าลืมกัน"
ความสำคัญคนไกล"ไม่มากพอ"

จบเพลงรักรอยเก่าเพียงเท่านี้
ธรณีกรรแสงสำแดงต่อ
ไร้คำร้องเหลือเพียง เสียงขลุ่ย-ซอ
ไร้คำขอใครจำไร้คำลา....................................แย้ม

หยาดน้ำตาจากจินต์ที่รินหยด
ยังราดรดดวงกมลคนโหยหา
ไวโอลินถึงบทหมดศรัทธา
คำอำลาจากใครจึงไม่มี.................................din dinner

เก็บปากกาเขียนกลอนซ่อนตัวเอง
ส่งเสียงเพลงสุดท้ายคล้ายหน้าที่
คนเขียนกลอนซ่อนตนสายดนตรี
เขาไม่มีสัญญากลับมาเยือน..............................แย้ม ไกลวันเกิน.