ด้วยบทถ้อย ร้อยกานท์ ที่ขานไข สิ้นกะใจ ไมตรี เหมือนหนีหาย ก็ถึงกับ สับสน ปนวุ่นวาย เกิดความอาย แอบหน้า หลบฟ้าดิน อยู่อย่างคน หม่นมัว ชั่วชีพเหลือ ใครกูลเกื้อ เผื่อใจ เอาไว้สิ้น ช้ำมาบ่อย แบบว่า จนชาชิน ปองถวิล สิ่งใด ไร้ทุกครา เหลียวมาจ้อง มองเงา โอ้เราเอ๋ย ทุกคำเอ่ย ออกไป ล้วนไร้ค่า อีหรอบเดิม อีกครั้ง ดั่งเคยมา นอนเยียวยา รอยแยก ที่แหลกลาญ มิเคยหมาย ใครมา รักษาแผล คงเพียงแต่ เวลา มาผสาน น่าชิงชัง ช่างเขลา จริงเจ้ามาน ที่อาจหาญ ไขว่คว้า เกินค่าตน
28 กันยายน 2555 22:56 น. - comment id 1246969
เป็นลีลา วลี ที่สร้างฝัน คำประพันธ์ ล้นหลาก ที่มากหลาย แม้เนื้อหา สาระ จะมากมาย เพียงมุ่งหมาย อรรถรส ของบทกลอน
29 กันยายน 2555 07:16 น. - comment id 1246998
อย่าตีค่าตัวเองต่ำ เพราะจะทำให้ห่อเหี่ยว ยืดอกและมั่นใจในตัวเอง
29 กันยายน 2555 08:23 น. - comment id 1247008
ดวงแดเอยเฉลยคำพร่ำำเพ้อบ่น มองตัวตนต่ำต้อยด้อยนักหนา หนทางดาวก้าวเดินเผชิญนา จะรู้ค่าผลลัพธ์นับอนันต์
29 กันยายน 2555 08:44 น. - comment id 1247009
เลือกลีลาวลีที่สร้างสรรค์. เขียนเอามันคำหลายหลากมากความหมาย เป็นแค่กลอนเกลากานต์อ่านสบาย. เผื่อจะคลายหายเขลาเบาปัญญา ไยต้องเอาอารณ์ผสมเครียด มาส่อเสียดเบียดสีมีปัญหา ว่าคนนั้นด่าคนนี้ตีราคา. ฉัน(กู)มีค่ากว่าแกแย่กว่าดี อันกลอนกล่าวคราวอกหักปนรักคุด ก็สมมุติร่วมอารมย์ผสมสี รักร้างจริงคงตามล่าคุณสามี. คงใช่ที่มาอ้อนง้อต่อเพลงยาว อรรถรสมีกฎการอ่านพินิจ รับชอบผิดภาษาพ่อ(ขุนราม)ต่อสืบสาว ฉันทลักษณ์อักษรย้อนเรื่องราว ท่านคงเศร้าเอาภาษามาย่ำยี ก็รู้อยู่ว่าโง่เป็นโคดื้อ หมั่นฝึกปรือจำจดลดศักดิ์ศรี เป็นครูพักลักจำคำวลี ท่านที่มีวจีคมคารมควร อยากจะเก่ง...สุข....ดี....เหมือนพี่ท่าน แต่ทำงานเลี้ยงปากท้องเศรษฐ์ผันผวน งานหาเช้ากินค่ำเพลาจวน ลูก(ผัว)เต้ากวนป่วนปดหมดสุนทรีย์ เขียนเอาขำขำน่ะค่ะ. ผิดก็อภัย
29 กันยายน 2555 10:38 น. - comment id 1247019
บทละคอน กลอนกวี ที่วาดฝัน เป็นสีสัน วงการ จึงขานไข
29 กันยายน 2555 16:05 น. - comment id 1247042
รักษาตัวเองรักษาด้วยเวลา ได้ผลเสมอนะคะสำหรับเพียงพลิ้ว
29 กันยายน 2555 19:06 น. - comment id 1247060
เพราะดี
1 ตุลาคม 2555 11:14 น. - comment id 1247172
เช่นเดียวกับ คห.7 อ่ะ..