กลอนเศร้า

ตามหาใจ

สักปากกาใส่กระดาษ   เลือดกลับสาดใส่หัวใจ
รดน้ำหมึกขีดเขียนไป   น้ำตากลับไหลเป็นเรื่องราว
 
จะดึงแรงก็กระชากกลัวจะหลุด
ครั้นจะขุดก็กลัวบาดลึกลงเป็นแผล
ครั้นจะถมก็ใหญ่ไกลเกินแล
จะตอกย้ำก็ยังแคร์ลมหายใจ
 
สมองแตกแหลกลงเป็นปุ๋ย
บดใจให้เปื่อยยุ่ยเป็นดินผง
รดด้วยน้ำตากับปัญหาที่ไหลลง
แล้วต้นปลงคงได้เติบโต
 
กลัวได้เป็นคำพูดที่ไร้ค่า
กลัวได้เป็นหยดน้ำตาที่ไร้ความหมาย
กลัวได้เป็นเพียงความรักที่หมดไป
กลัวได้เป็นเพียงใจ..ที่ชั่วคราว
กลัววันที่ไม่เข้าใจกัน             กลัววันที่ฉันเป็นคนอื่น
กลัววันที่ล่วงเลยไม่หวนคืน  กลัววันที่เรายืนคนละที่ของความพอใจ
 
การอุบัติของน้ำตา                       การกลับมาของความเสียใจ
การเยาะเย้ยของความอ่อนไหว     การกลับไปของอดีตที่ไม่หวนมา
 
ทนเหงายังไม่พอ     ทนท้ออีกต่างหาก
ทนรอว่าหนักมาก   ทนจากยิ่งหนักใจ
 
ขอเครื่องสูบน้ำตา               ที่ไหลมาจากบาดาลใจ
ขอแรงกลั้นกระสอบทราย     ระหว่างใจกับน้ำตา
 
อยากติดปีกให้น้ำตา       อยากติดขาให้ความเสียใจ
อยากติดมือให้เยื่อใย       แล้วออกไปบอกใจเธอ
 
หรือหน้ามนวกวนในที่ท่า    หรือใบหน้าหรอกคนถนัดหนอ
หรือคิ้วโก่งบ่งใจที่โค้งงอ       หรอกให้รอโก่งคำหักถึงใจ
ถ้าจำต้องแยกทางในยามที่ห่างเหิน
ฉันขอเดินคนเดียวในยามที่ห่วงหา
ฉันคงให้ไม่หวังขอคืนมา
เพียงเวลาสิ่งเดียวที่ขอคืน
 
ได้รู้ว่าเข็มวินาทีนั้นมีค่า                  ตั้งแต่มาเจอเธอทุกนาทีมีความหมาย
ใยตอนพรากจากกันฉันเดียวดาย    เข็มชั่วโมงก็หายตายกับเวลา
 
ความเจ็บที่ช้ำใน                 ความเสียใจที่ช้ำชอก
ความน้อยใจที่ไม่กล้าบอก    การถูกหรอกรักข้างเดียว
 
ทำร้ายรักเพราะยังก็ช่างเขา      ทำร้ายเราเพราะยังก็ช่างฉัน
ทำร้ายคนเพราะยังก็ช่างมัน       ทำร้ายกันเพราะยังก็ช่างจำ
 
ต้นตอของความรัก                    เมื่อดอกหักใบร่วงก็หายหอม
เมื่อตอนเริ่มพอใจก็เด็ดดอม      เมื่อใจตอมคำตอบเหลือแต่ตอ
 
ขอตั้งจิตอุทิศแผ่เมตตา   กรรมใดที่ทำมาอย่าส่งผล
ไม่ตั้งใจโหดร้ายสัปดล    เพราะรอคนจึงขีดฆ่าปฏิทิน
 
ความฝันก็ยังไม่พอ           ความหวังก็ท้ออีกต่างหาก
ความตั้งใจก็แสนอยาก      ความรักก็จากเราไปแสนไกล
                                      Tharmha Jatoตามหาใจ