เมื่อคราวนั้นฉันยังจำได้อยู่ เหตุหดหู่จดจำเจ็บมิรู้หาย เมื่อความรักสิ่งเดียวเทียวทำลาย เหมือนความตายมาทักทายให้วายชนม์ เมื่อคุณนั้นเสนอเผลอส่งรัก ฉันตระหนักมักจิตคิดเหตุผล กลัวความรักจักทำลายหัวใจตน แสนสับสนกังวลใจให้คิดจริง แล้วต่อมาไม่นานฉันนึกรัก ซึ่งประจักษ์ความรักคือทุกสิ่ง อันความรักบังเกิดประเสริฐยิ่ง ยโสหยิ่งหมดสิ้นมลายลา แต่ความรักครั้งนี้ย่อมมีหนาม ฉันมิเคย ได้รู้จิต รู้ศึกษา ว่าคุณนั้น แท้ที่จริง คือมายา แสนโศกา อาลัย ให้วอดวาย เหตุอันใด ไฉนฉัน ไม่ฉลาด ว่าคุณอาจ จักทำร้าย จิตสลาย คุณหลอกลวง ทำลายฉัน มิคิดอาย ช่างโหดร้าย ยังไม่พอ ประจานกัน ความรักดี ความรักศรี ความรักสุข ความรักทุกข์ ความรักโฉด เกิดโศกศัลย์ ความรักดีอยู่ที่คนประพฤติกัน ความรักฉันคนใจดำระกำเอย
สกุณาโผบิน 2 ก.ค. 2555 19:20 น. - ID 144908 
1102
1
0
2 กรกฎาคม 2555 22:27 น. - comment id 1236030
มาอ่านครับเขียนดีครับ..ขอบอกนิดหนึ่งนะ.. บทที่สี่..วรรคแรกลง...หนาม.. วรรคสอง..ไม่มีสัมผัสรับ...หนาม.. ...ไม่ว่ากันนะครับแนะนำ...
6 กรกฎาคม 2555 12:39 น. - comment id 1237477
ตามมาเป็นกำลังใจให้นะครับ
29 กรกฎาคม 2555 16:02 น. - comment id 1240564
เขียนดีนะจ้ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
