ต้องมองดาวทุกคืนค่ำประจำไป มองเพื่อให้เห็นซึ้ง ..ถึงผู้มอง

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

  เราก่อสร้างดินแดนที่แสนเศร้า
แล้วก็เฝ้าอยู่อาศัยในที่นั่น
อย่างรางเลือนเชือนแชไม่แลกัน
วันผ่านวัน ผันผ่านเลื่อนเป็นเดือนปี
  ต่างคนต่างก็เหงาในเงาตน
ต่างสับสนในหนทางระหว่างที่
ต่างรำลึกนึกหวนทวนฤดี
แปลกตรงที่.. ใจอ้างว้างไม่ต่างกัน
  ความฝัน.. ทำให้ใจใฝ่หารัก
แต่แปลกนัก รักลวงล่อก็ด้วยฝัน
หากเพียงแต่แค่ใจเรารู้เท่าทัน
ว่ารักนั้น ฝันไปไม่ใช่จริง
  คงไม่ต้องทุกข์หนักเพราะรักล่ม
คงไม่จมจ่อมเศร้าเฝ้าสู่สิง
คงไม่เจ็บเก็บความจำย้ำความจริง
คงไม่ทิ้งให้ฝันคว้างต้องหมางเมิน
  ดูดาว.. ดาวก็พร่างอย่างเรืองรอง
แต่ใจหมองครองเศร้าเราห่างเหิน
ประหวั่นนักรักลดละสุดประเมิน
เจ็บใจเกินกว่าจะกลั้น  วันจากไกล
  มองดาววันเดียวแท้เห็นแค่แสง
จะเห็นความเปลี่ยนแปลงก็หาไม่
ต้องมองดาวทุกคืนค่ำประจำไป
มองเพื่อให้เห็นซึ้ง ..ถึงผู้มอง
  ความเปลี่ยนแปลง.. เป็นนิรันดร์
เป็นเช่นนั้นทุกยามห้ามผยอง
อย่าไปยึดติดสิ่งใดที่ใจปอง
เพื่อไม่ต้องตั้งคำถาม ..ความเปลี่ยนแปลง..