อยู่ไหนหน่ะ ไปหานะ หาใครไม่เจอเลย
ศิวสิโรมณิ
คิดถึงมากใจเจียนขาดรอนรอน
ต้องคอยซ่อนเก็บอาการไม่ให้เห็น
อยากพบหน้าทั้งไม่มีเหตุจำเป็น
ช่างอยากเย็นสุดจะหานห้ามหักใจ
ยามไม่เห็นก็ใฝ่เฝ้าประหวัดถึง
ใจรำพึงรนร้อนเธออยู่ไหน
พอได้รู้ว่าเราอยู่ไม่ไกล
ฝืนนิ่งไปได้ไม่นานก็พ่ายใจ
หาข้ออ้างมากมายเพื่อพบเธอ
ขอเพียงเจอแม้สักครู่ก็ยังไหว
เสี้ยวสบตากลับสะท้านถึงทรวงใน
แต่ต้องจำเผยไปอย่างเฉยชา
เดินหาเพื่อนและใครอื่นไม่เหลือเลย
จำต้องเกยมาหาเธอนั่นปากว่า
ทำเป็นเหมือนไม่ตั้งใจหากต้องมา
ใต้ฉากหน้าหวานซ่านใจเป็นนักนา
อยากจะหยุดเวลานี้ไว้ให้นาน
อยากจะขานเรียกเธออย่างคะขา
แต่ก็กลัวหากเธอรู้และบอกลา
เลยไม่กล้าจะแสดงต้องแสร้งไป
เสก้มลงอ่านหนังสืออยู่หน้าเดิม
คอยแอบเติมบันทึกทุกเสี้ยวเธอไว้
ทั้งภาพเสียงกลิ่นอายซับในใจ
สุดหวั่นไหวเมื่อเห็นเธอข้างกาย
แม้คนมากหลายหลากก็ไม่หวั่น
แค่ที่นั่นมีเธอไม่ห่างหาย
ฉันก็พร้อมจะไปหาทั้งใจกาย
หวังไม่วายว่าเธอคง... อยากพบกัน...