อาจไม่มีอะไรคงเดิม เมื่อบางใครริเริ่มเติมรอยก้าว ถ้อยหลังไปสุดฟ้าสุดตาดาว แบกภาระเรื่องราวอันหนาวร้อน พร้อมคำสัตย์ที่ชื่อว่าชีวิต มอบอุทิศด้วยหวังใจจะไถ่ถอน พิษรักอันร้ายกาจประสาทพร กระจ่างจบกระจ่างจร ยอกย้อนใจ ไม่มีแล้วความในจะให้คุณ ที่ผ่านมาเคยคุ้น...ว่าคุณใช่ อาจวันนี้ไม่วาดตามความในใจ เพราะไม่อาจมอบอะไรให้คุณรัก อย่าทำดีกับฉันเลย บทชีวิตฉันคุ้นเคยการไร้หลัก นกขมิ้นเร่เริงไร้เพิงพัก มาติดหล่มจมปลักก็ดักดาน แค่สายป่านเส้นน้อยที่ลอยหลุด ถึงยื้อยุดด้วยใจกร้าวจะห้าวหาญ อาจแลเห็นโครงไม้คล้ายตำนาน ทิ้งตัวตนกรอบกร้านแต้มลานดิน อาจแลเห็นโครงไม้คล้ายวันวาน ทิ้งตัวตนดิบด้านใต้ลานดิน
ปาลิน 24 เม.ย. 2555 02:10 น. - ID 144341 
2127
2
0
24 เมษายน 2555 10:46 น. - comment id 1230878
เศร้าจังนะครับ.. แต่ยังไง..บทกลอนก็ยังคงความเป็นตัวเองของคุณปาลินอยู่นะครับ
25 เมษายน 2555 10:11 น. - comment id 1231033
และที่ปลายสายป่านผ่านมาเห็น เธอซ่อนเร้นหลบลี้อยู่ที่ไหน วันนี้มาเจอกันอิฉันดีใจ แซมนี่ไงจำได้ม๊า...จ๊ะปาลิน..
สบายดีหรือเปล่าคะ หายไปไหนนานๆๆๆๆ.. คิดถึงนะคะ แซมค่ะ
25 เมษายน 2555 18:50 น. - comment id 1231347
แค่สายป่านเส้นน้อยที่ลอยหลุด ถึงยื้อยุดด้วยใจกร้าวจะห้าวหาญ อาจแลเห็นโครงไม้คล้ายตำนาน ทิ้งตัวตนกรอบกร้านแต้มลานดิน ^ ^ ^ คมเฉียบไปเลยค่ะ
25 เมษายน 2555 23:58 น. - comment id 1231416
บทวกีแสนเศร้าโดนใจผมจริงๆ เลยครับคุณปาลินผมไม่ได้เห็นบทกลอนคุณปาลินนานเหมือนกัน.. ผมยังจำบทกวี "ความลับจากโลกอีกใบ" ได้ ... ตอนเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ ผมรู้สึกว่าบทกลอนนี้ทำให้ผมเหมือนต้องมนต์เลย
26 เมษายน 2555 10:04 น. - comment id 1231448
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
