คนใจล้าพาใจไร้หาใจรัก ยากยิ่งนักรักยามยากจะฝากฝัง
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ช่องว่างนี้ที่ในใจไม่ใช่ว่าง
แม้จะกว้างแต่เต็มตันความหวั่นไหว
มีใจที่แปดเปื้อนเหมือนไร้ใจ
น้ำตาไหลไม่อาจล้างให้จางคลาย
หลั่งน้ำตาแสนล้านหยดรดมาล้าง
ไม่เบาบางจางลงเลย ไม่เคยหาย
คงต้องครองใจหม่นๆจนวางวาย
ตราบจนตายไม่หายเศร้าไม่เบาลง
เมื่อใจรัก รักทั้งใจไม่หวงห้าม
ไม่ทวงถาม ยอมตามความประสงค์
หากมุ่งร้ายหมายขวัญ ฉันปลิดปลง
ก็ยังคงเป็นผีเศร้าที่เฝ้าคอย
เป็นวิญญาณที่ยังรอขอความรัก
แม้เหนื่อยนัก รักไม่ลดหรือถดถอย
ล่องลอยเร่เที่ยวท่องยังล่องลอย
หรือจะปล่อยลอยแพ แล้วแต่เธอ
เพราะว่ารักจริงแท้ แล้วแต่ฉัน
ยังมุ่งมั่นผูกสมัครรักเสมอ
เจ็บมานี้กี่เจ็บใจที่ได้เจอ
ยังเสนอให้ใจอยู่ รู้หรือยัง
คนใจล้าพาใจไร้หาใจรัก
ยากยิ่งนักรักยามยากจะฝากฝัง
เตือนใจอยู่ตลอดมา ..ถ้ามันฟัง
คงไม่ต้องมานั่งหลั่งน้ำตา