นาทีหนึ่งฉันนานยาวราวกัปกัลป์ หนึ่งนาทีของเธอนั้นไม่นานเกิน

คุณ din เขาเขียนกลอน ชั่วกัปกัลป์ไว้ ผมก็อดไม่ไหวต้องไปแก้กลอนนนน..

เวลาของคนเราไม่เท่ากัน
คนเศร้านั้น ทุกอย่างช่างเอื่อยช้า
น้ำตาที่หยดพร่างจากหางตา
ยังชัดว่า มันค่อยๆลอยลงไป
กระทบพื้น แล้วแตกแยกเป็นส่วน
เรายังเห็นครบถ้วน ล้วนนับได้
เสียงกระทบยังกระท้อนหลอนหัวใจ
ก้องอยู่ใน โถงใจว่างอย่างอึงอล
ทุกเสียงเศร้าเหล่านั้นมันหลอกหลอน
มันสะท้อนย้อนทรวงไปในทุกหน
ว่ากี่ช้ำที่อาภัพต้องอับจน
เริ่มจากคน ที่แสนดีมีน้ำใจ
ให้ความหวังดั่งเรานี้ยังมีหวัง
รั้งฉุดรั้งให้ฟื้นยืนขึ้นไหว
เพียงแต่เพียงเวลาผ่านไม่นานไป
ใครหนอใครใจเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งกัน
ฉันคนเศร้า เฝ้าอาศัยในโลกเศร้า
อาจจะเข้าใจยากหากรักฉัน
นาทีหนึ่งฉันนานยาวราวกัปกัลป์
หนึ่งนาทีของเธอนั้นไม่นานเกิน
รู้ว่าเธอมีใจให้กันบ้าง
แต่ความต่างมันแสนชัดจึงขัดเขิน
หัวใจนี้ที่โทรมทรุดเจียนหยุดเดิน
มันขอเมินเพื่อหมองหมาง ..ช่างหัวมัน

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน 24 ม.ค. 2555 06:24 น. - ID 143441

1374

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/143441 ที่มา: คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

comments powered by Disqus

สีอำพัน

25 มกราคม 2555 13:12 น. - comment id 1221934

เวลาผัน วันผ่านไปกับใจร้าว
ครวญหาสาวนั่งหง่าวเหงาเขาไม่หัน
ลืมความหลังครั้งชื่นเชยเคยร่วมกัน
หนึ่งนาทีชั่วกัปกัลป์... วันไร้เธอ


เหงาไม่เคยเข็ด

ผู้หญิงไร้เงา

26 มกราคม 2555 16:29 น. - comment id 1222189

เวลาของคนเราไม่เท่ากัน
คนสุขสันต์หรรษาพาใจหาย
เวลาช่างเดินเร็วแสนสบาย
ส่วนคนที่เกือบตายวายชีวา

ช่างนานเนินเหลือเกินมิเพลินเห็น
ทุกประเด็นอย่างไรไม่หรรษา
กว่าจะผ่านนาทีทุกผ่านมา
แสนอืดอาดเหลือคณาทุกนาที

เวลาของคนเราไม่เท่ากันจริง ๆ ค่ะ

din

26 มกราคม 2555 16:51 น. - comment id 1222201

...........

ฉันแว่วเสียงหัวใจใครสะอื้น
น้ำตารื้นหยดพร่างอย่างโศกศัลย์
ช่วงนาทียืดยาวราวกัปกัลป์
สุดที่ฉันเหนี่ยวรั้งเพื่อยั้งเธอ

ความหวัง...ใช่...ฉันเคย...ให้ความหวัง
จุดประกายเติมพลังไม่พลั้งเผลอ
หวังเธอตื่นจากฝันอันพร่าเบลอ
มาพบเจอกันบ้างอย่าร้างไกล

เธอก็รู้ว่าใจของใครบ้าง
หวังเคียงข้างเธออยู่รู้ใช่ไหม?
แม้เวลาแปรเปลี่ยนหมุนเวียนไป 
ยังมั่นในตัวเธอเสมอมา

"ความต่าง"อาจ ...แปลกแยก...เมื่อแรกดอก
อย่าช้ำชอกจนเห็นเป็นปัญหา
น้ำหนึ่งหยดหยาดพร่างจากหางตา
อนรรฆค่าเปี่ยมล้นท้นกมล

ปล่อยให้โถงหัวใจมันว่างเปล่า
ทิ้งความเศร้าร้างไกลไปทุกหน
หัวใจคนอาภัพ...ใช่อับจน
ยังมีคนเคียงข้างเพื่อย่างเดิน

ขอเพียงแต่มีใจให้กันบ้าง
ถม"ความต่าง"...กลางใจ..ให้ตื้นเขิน
อาจมีบ้างบางคราที่ล้าเกิน
แต่อย่าเมินเหินห่าง...ปล่อย"ช่างมัน"

..............