หวิวใจหวาดขาดใจวิ่นสิ้นแววใด มีหัวใจให้เต้นๆพอเป็นคน
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
มองรักด้วย ตาที่หลับไม่รับรู้
ฟังรักด้วยสองหูที่ปิดกั้น
และรักด้วยหัวใจที่ไร้กัน
คำรักนั้นบอกไป ไร้ราคา
ที่ว่างนั้นเคยเป็นเช่นที่ว่าง
พอรักวางฝากใจไว้แน่นหนา
ที่ว่างพลันเต็มทันใดในทันตา
แต่ถึงครารักร้าง ก็ว่างครัน
ว่างใจไว้ให้ว่างๆระหว่างรอ
เพื่อเพียงพอพักวางระหว่างฝัน
ให้ลืมเลื่อนเลือนลางระหว่างกัน
ระหว่างนั้น เว้นใจว่าง ด้วยวางใจ
...
หลับตานอนผ่อนใจไว้เอาใจวาง
รินน้ำตามาล้างอาจจะไหว
แล้วตากลม ชมฟ้าลืมอาลัย
ท่องเที่ยวไปเนิ่นนานผ่านหลายปี
เมื่อนานพอก็วางใจจะใส่รัก
แต่ไม่ยักใส่ได้เหมือนไร้ที่
ความเศร้าแสนยังแน่นกลบ ทบทวี
ทุกข์ทุกทีความเศร้าฝังทั้งหทัย
ใจไม่ว่างอีกต่อไปไร้ที่ว่าง
มันอ้างว้างแต่เต็มตันความหวั่นไหว
หวิวใจหวาดขาดใจวิ่นสิ้นแววใด
มีหัวใจให้เต้นๆพอเป็นคน