ความรักครั้งแรก...

ตะวัน

เหมือนมันร้องดังก้องกึกอย่างคึกคัก
แม้ว่าผ่านการผ่อนพักรักวัยหวาน
เสียงดนตรีบทกวีที่เนิ่นนาน
ก้องกังวานมาตอนไหนไม่รู้ตัว
ท่วงทำนองของความฝันในวันก่อน
ยังสะท้อนภาพอ่อนไหวอยู่ในหัว
วันสบตา มือกุมใกล้ ใจสั่นรัว
วันที่กล้า วันที่กลัว วันที่ไกล
ความทรงจำทำฉันยิ้มเมื่อมันย้อน
ยังหอมกรุ่นฝุ่นตะกอนที่อ่อนไหว
ความจำสั้นที่ฉันคิดว่าปิดไป
เปิดขึ้นใหม่ในเพลงเก่าภาพเหล่านั้น
ดารารายร่ายระบำตอนย่ำรุ่ง
ยิ้มต้อนรับฟ้าวันพรุ่งรุ้งความฝัน
ข่มตาขืนฝืนสบตาฟ้าพระจันทร์
ฉันอยากฟังเพลงเหล่านั้นไม่อยากนอน
ลมทอสายจากปลายทางที่ห่างหาย
เหมือนความฝันอันมากมายได้พัดย้อน
เด็กคนนั้น ความคิดนั้น ฝันบางตอน
ความเป็นฉันในวันก่อนที่ซ่อนตัว
ปรากฎตัวขึ้นช้าๆอย่างซ้ำๆ
ในทำนองของความจำสีสลัว
ฝันสวยงามความรักแรกที่แตกตัว
ยิ้มปลอบขวัญวันน่ากลัวที่แปลกทาง
เมื่ออักษรที่ซ่อนอยู่พรั่งพรูขึ้น
บทกวีสีทะมึนก็เปิดกว้าง
บนแดนไกล คนใจเสาะ คืนเปราะบาง
กลับยิ้มกล้ามาได้บ้างอย่างจงใจ
เธอคือรักในครั้งแรกที่ฉันรู้
คือฝันดีสีชมพูที่อยู่ใกล้
คือบทกลอนอักษรหวานที่ผ่านไป
แล้วผ่านมาพบกันใหม่เมื่อไม่พร้อม
แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเรารัก
มีหลายสิ่งให้พิงพักให้ห่มห้อม
มีฝันโชยให้โบยบินอย่างยินยอม
มีความรักมาโอบล้อมให้อุ่นใจ
ขอบคุณเธอที่ผ่านตามาทายทัก
ยินดีที่ได้รู้จักรักครั้งใหม่
เป็นความรักที่งดงามกว่าความใด
รักที่ไร้ใครเข้าใจนอกจากเรา...